Hayallere giden yolun ikinci aşaması var bugün. Şu saatlerde ter döküyor binlerce genç beyin matematik- geometri sınavında. Yıl boyunca çok yoruldular ve bir o kadar da üzüldüler. Kopyaydı, sehvendi, kaybolduydu, yüzüktü ,anahtardı, küpeydi, kıldı tüydü derken çok yıprandılar. Kolay değil hayatlarının geri kalanına nasıl şekil vereceklerine dair önemli adımlar atıyorlar. Bir soruyla binlerin önüne geçmek ya da hayallere bir "adiyos" çakmak. Onlar için durum bu.
Peki ya biz tuzu kurular için nedir durum? Şunu yap, şundan uzak dur, aman heyecan yapma, çok su içme, yapamadığına takılma, gözetmenin saçma espirilerini duyma vs. şeklinde çeşitli önerilerde bulunuyoruz oturduğumuz yerden. Dinliyorlar mı? Tabiki hayır. :) Çünkü hepsi hedefe kilitlenmiş durumda. Ne dersek diyelim duvarlarından çarparak bize dönüyor.
Bizim sözlerimizin yapamadığını Bob Marley yapabilir mi? Sızabilir mi o kalın duvarların arasından ve onlara tüm ahengiyle "don't worry, be happy" diyebilir mi?
Bir ümit. Entel büyüklerimizin dediği gibi yapıp "Biz evrene yollayalımda dileğimizi o nasıl biliyorsa öyle yapsın". :)
